#8

Narrator
-Nikt nie ma prawa do tronu,oprócz mnie!
Kovu wściekły,szedł przez sawanne.Nie mógł pozbierać myśli,ciągle myślał nad tym co się wydarzyło,do tego od pewnego czasu,miewał dziwne sny.Zwykle występowała w nich Kiara,która trzymała w pysku małą lwiczkę.Kolejny krzak,oberwał potężną łapą.Na jego twarzy malował się grymas złości,ale czy właśnie taką odczuwał teraz emocję? Położył się na trawie i leniwie spojrzał na pochmurne niebo.Zamknął oczy,w tedy mógł sobie więcej wyobrazić.Mógł sobie przypomnieć,jakie było życie łatwe,kiedy był jeszcze malutkim lwiątkiem.Usłyszał pewien dźwięk,na który od razu się podniósł.W oddali ujrzał lwice polujące na antylopę.Warknął wściekle,kiedy zauważył,że to wyrzutki.Wystawił już pazury,lecz nagle jakiś pomysł przeszedł przez jego głowę.Nasilił się,kiedy ujrzał w oddali pewną lwicę.Wydała mu się dziwnie znajoma,zwłaszcza po tym czego się dowiedział.Uśmiechnął się szyderczo i zaczął podchodzić do zbiegowiska.

Siri 
Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu,kiedy Disi po raz kolejny,próbowała złapać motyla.Jak za każdym razem,motyl odlatywał a ona walnęła głową o kamień.Westchnęła i poprawiła jasną grzywkę.Podeszła do mnie i przysiadła obok.
-Jestem do niczego!
-Nawet tak nie mów,-odparłam
-Ale..nie ja tak mówię,tylko mama
Spojrzałam na małą smutną.Straszne było to,że pomimo upływu czasu,Jua dalej nie pokochała malutkiej.Mwzo czasami spotykał się z malutką i się z nią bawił.W końcu,brązowa lwiczka miała tylko sześć miesiące.Było mi jej żal.Jak na tej ziemi,ma się nauczyć empatii,zwłaszcza z taka matką.Przysunęłam ją bliżej siebie.
-Mama gada głupoty,-odparłam,-jesteś wyjątkowa
-Ty także

-Serce służy do kochania,nie można go lekceważyć,-powiedziała z dumą Disi.Właśnie miałam ją odprowadzić,do legowiska Jua.Nie przestawała gadać,ani na sekundę.Przed nami nagle pojawił się Mwzo.Spojrzał na nas obie.
-Wezmę ją dzisiaj,-powiedział,a ja popchnęłam Disi w jego stronę.Przełknęła ślinę i niepewnie poszła za ojcem.Ja,tym czasem,postanowiłam poszukać Lisy.Nie widziałam jej od pewnego czasu,a musiałam jej pilnie coś powiedzieć.Chciałam jej powiedzieć,to czego się dowiedziałam.W końcu,to moja przyjaciółka i na pewno mi jakoś pomoże,a ja...muszę z kimś o tym porozmawiać.Rozglądałam się więc po całym stadzie.Wśród lwic,szarpiących korzenie i szukających czegoś w ziemi,nie dostrzegłam Lisy.Dopiero przy jaskini stada,siedziała moja przyjaciółka.Patrzyła nieobecnym wzrokiem,na krajobraz Ziemi Wyrzutków.Kiedy mnie dostrzegła,podniosła się i mnie przytuliła.
-Miło cię widzieć Siri
-Nawzajem,tylko mi bardziej zależało na tym spotkaniu
-Dlaczego?
-Może się przejdziemy? Nie chce gadać przy lwicach..
-No dobra..-powiedziała niepewnie i ruszyła za mną.

Szybkim krokiem opuściliśmy teren zamieszkiwany przez stado.Wiatr lekko popychał do przodu moją sierść.Przedarłyśmy się przez wyschnięte krzewy,by ostatecznie znaleźć się koło jeziora krokodyli.Przysiadłyśmy daleko od brzegu,tak by tylko je obserwować.Woda w której pływały gady,była brudna i płytka.Wystawiłam język z obrzydzeniem i spojrzałam na przyjaciółkę.Brązowa zmrużyła lekko oczy i uśmiechnęła się pół gołąbkiem.
-To o czym chciałaś,że mną porozmawiać?-spytała Lisa,a jej ogon lekko uniósł się w górę.Wzięłam głęboki oddech.
-Minęło już sporo czasu,a ja przez ten cały czas,niosę w sobie tą tajemnice...już nie mogę tego dłużej ukrywać,mam nadzieję,że jako przyjaciółka mnie zrozumiesz i pomożesz..
-Siri,przestań mnie straszyć...mów w prost!
-Więc,jestem księżniczką Lwiej Ziemi,córką Kiary i Kovu...
-Jak?!
-Długo by tłumaczyć...
 Lisa spuściła głowę,a ja pomału zaczęłam jej wszystko tłumaczyć.Z każdym słowem,czułam jak łzy gromadzą się w moich oczach.Nic dziwnego,że mi z początku nie wierzyła..ja też,bym sobie nie wierzyła.Kiedy tylko skończyłam,Lisa westchnęła.
-Dotrzymasz tajemnicy?
-Oczywiście,ale...co chcesz z tym zrobić?
-Jeszcze nie wiem,ale muszę być silna.Tak chciałaby mama,-westchnęłam i wraz z przyjaciółką zaczęłyśmy wracać.
Droga powrotna,minęła nam w jeszcze większej ciszy.Czułam się dziwnie.Czy dobrze postąpiłam,mówiąc jej o tym?-pomyślałam i zatrzymałam lwice.
-Jesteś wielką przyjaciółką...jedyną,-szepnęłam jej na ucho i dla zabawy je ugryzłam.Pisnęła i się odsunęła,by także przybrać pozycję gotową do walki.Przypomniały mi się te chwile,kiedy byłyśmy jeszcze małe.Nie znałyśmy wielu zabaw,nie znałyśmy innego życia.Mimo pustych brzuchów,byłyśmy szczęśliwe z tego,że mieszkamy tutaj.Teraz,bawiąc się tak,potwierdziłam swoje słowa sprzed lat.Położyłam się na Lisie i ziewnęłam.Zirytowana warknęła.Zaśmiałam się głośno,po czym zeszłam z niej i z powrotem pobiegliśmy w kierunku stada.
***
Już na miejscu,wyczuliśmy dziwną atmosferę stada.Lwice,kopały smętnie w ziemi.Ich wychudzone ciała,można było zobaczyć z daleka.Podeszłam do jednej z nich-Daa.Szara z początku,nic sobie nie robiła z mojej obecności,lecz później podniosła na mnie wzrok.
-Czego?!
-CO się dzieję w stadzie? Wszyscy są tacy smutni,-powiedziałam z lekką nieśmiałością
Lwica prychnęła i wróciła do swoich zajęć.
-Siri!!-usłyszałam nawoływanie.Dobrze znałam ten głos.Nie należał on do Lisy,lecz do Disi.Mała ,,księżniczka" podbiegła do mnie i wtuliła w moją sierść.Widziałam w jej oczach łzy.Objęłam ją łapą.Jej zachowanie zaniepokoiło mnie.
-Co się stało mała?
-Mama..mama..nie żyję,-załkała
-Co?
-To co słyszysz,-warknął Mwzo.Odwróciłam się w jego stronę.Stał wyprostowany i poważny.Wpatrywał się we mnie,a następnie skierował wzrok na córkę.
-Jua nie żyję,ktoś ją zabił,-powiedział chłodno,-zajmij się moją córką
Nie czekając na moją reakcję,odszedł.Przytuliłam bliżej małą.Ciekawi mnie,kto zabił Juę.No..mogę podać całą listę jej wrogów.Nie będę się w to mieszać,mam teraz większe problemy.Spojrzałam na malutką i wzięłam ją w pysk.Podeszłam do zaniepokojonej Lisy.

-Coś nie tak?-spytałam,odkładając Disi na ziemię.Mała dalej była wystraszona i roztrzęsiona,tym co się wydarzyło.
-Boję się,że nas oskarżą o jej śmierć,-powiedziała Lisa
-Czyli już wiesz..mhm..nie martw się,będzie dobrze,-powiedziałam,-a w ogóle wiesz,jak to się stało?
-Podobno,kiedy ucięła sobie drzemkę..
-Czyli ten ktoś wszedł na naszą ziemię,-zamyśliłam się
-Albo z niej jest,-dokończyła Lisa
Tak szybko,jak nadszedł dzień naszej rozmowy,tak szybko na niebie pojawiły się gwiazdy.Tej nocy,każdy spał wtulony w siebie.Lisa we mnie,a ja w nią.W łapach miałam Disi,od dzisiaj pół sierotę.Spałabym tak dalej,gdybym w oddali nie usłyszała trzasku.Otworzyłam oczy i ujrzałam cień.Ostrożnie zostawiłam Disi i powolnym krokiem,ruszyłam w jego stronę.Jakby wyczuł ruch,bo szybko zniknął.Poczułam mocny ból.Przyjrzałam się mojej łapie.Krwawiłam.Pisnęłam z bólu i spojrzałam na ziemię.Leżało tam coś przezroczystego,ostrego i obcego.To zadało mi taki ból? Nie wiem...nic już nie pamiętam.Zemdlałam.Słyszałam jednak stłumione odgłosy i poruszające się łapy.

----------------------------------------------------
Nie jestem z tego rozdziału zadowolona,ale mam nadzieję,że przynajmniej jednej osobie się on podoba.Macie już przypuszczenia,co się dalej wydarzy? Jak wam się podoba nagłówek bloga?
A tak z innej beczki..blog został przedłużony i teraz będzie o jeden lub dwa,więcej rozdziałów.Tak więc ten...miłej soboty/niedzieli :)
*pozdrawiam*

#7

-Ja umieram,Siri....
-Nie!-tylko tyle zdołałam z siebie wykrztusić,zanim zalałam się łzami.Nie mogłam w to uwierzyć.Czemu on! Mogłabym podać z milion kandydatów do śmierci.Ktoś,kto zawsze był gotowy mi pomóc,ma zginąć.Dlaczego,duchy chcą go tam na górze,kiedy ja potrzebuje go przy sobie.Poczułam na sobie rękę.Spojrzał na szamana,zaszklonymi oczami.
-Nie płacz,już dość łez przelałaś,-mówił z trudem,-zanim odejdę i dołączę do gwiazd..muszę ci coś powiedzieć
-M-mów,-powiedziałam po chwili,dalej łkając.Uśmiechnął się do mnie.Nie rozumiałam,jak mógł być taki spokojny,w chwili śmierci.Cały zakrwawiony,poraniony,usiadł.
-Niewiedza nas prowadziła przez wiele lat..ale już pora by zniknęła,-zaczął,-nie jesteś wyrzutkiem Siri..
Chciał już dokończyć,lecz nagle upadł.Złapał się za brzuch,a z jego ciała poleciało więcej krwi.Nie mogłam na to patrzeć,na jego ból i cierpienie.Zamknął oczy,a ja czułam,że już ich nie otworzy.Położyłam więc się przy nim.
-Jesteś córką Kiary,następczynią tronu Lwiej Ziemi..-usłyszałam i natychmiast spojrzałam na szamana.Nic więcej nie powiedział...umarł.
***
Zalana łzami,zakopałam jego ciało i powoli zaczęłam kierować się na Lwią Ziemię.Te hieny,jestem pewna,że to Kovu je tutaj nasłał.Jeśli go spotkam,to nie liczę za siebie.Użyję pazurów,zębów...byle żeby wylądował w piekle,Zatrzymałam się nad mostem granicznym.Musiałam ostatni raz wszystko przeanalizować.Rafiki,powiedział że jestem córką Kiary-córki Simby i Nali,królowej Lwiej Ziemi,która w zginęła z łap własnego męża.To znaczy...naprawdę jestem córką tego tyrana Kovu i Kiary. Tylko,czemu mieszkałam całe życie na Ziemi Wyrzutków? Czemu..nigdy mnie nie szukano?
W głowie miałam milion czarnych scenariuszy.W sumie pomału,wszystko układało mi się w głowie.To mój ojciec,chciał mnie zabić,ale czemu? Co..bał się że córcia zabierze mu tron? O tym rozmawiał z Mwzo? Chciał mej śmierci? Nie daruję mu tego,że zabił mamę,Rafikiego i...może jeszcze kogoś więcej.Byłam taka zła,że nie mogłam ustać w miejscu.W jednej chwili,chciałam pobie na lwią skałę i na wrzeszczeć na lwa.Powstrzymałam się jednak i postanowiłam wracać na Ziemię Wyrzutków.Nie wiem,co się dalej wydarzy.Nie dam jednak,odebrać sobie życia.Muszę być silna..dla nich.
***
Dotarłam do znanego mi miejsca.Chciałam od razu,wejść do jaskini i uciąć sobie drzemkę.Zatrzymała mnie jednak Lisa.Chciałabym się jej zwierzyć,ale nie wiem,czy to zrobić.Uśmiechnęłam się nieszczerze,dalej wszcząśnięta tym co się wydarzyło i czego się dowiedziałam.Na szczęście przyjaciółka,nic nie zauważyła.
-Wiesz,że Jua urodziła!-powiedziała z entuzjazmem
-Naprawdę?
-Tak..chodź,zobaczysz,-powiedziała i ruszyła przed siebie,poszłam za nią.Minęliśmy kilka lwic i jaskinię Mwzo.Lew nie przejął się widać narodzinami,bo spał w niej.Kiedy przechodziliśmy,otworzył tylko jedno oko,lecz natychmiast je zamknął.Chyba też,czuł się nieswojo,a może wiedział,co się wydarzyło? Minęłam lwa i ruszyłam dalej za Lisą.Szybko dotarliśmy,do legowiska Juy.Była otoczona przez lwice,że wszystkich stron.Musiałyśmy się przepchać przez tłum.Było jednak warto,bo po paru minutach,mogliśmy ujrzeć jej potomka.Był nim brązowy lwiak o zielonych oczach.Smacznie spał,w łapach matki.Kiedy nas zauważyła,uśmiechnęła się szyderczo.Lisa cofnęła się trochę,ja jednak stałam naprzeciwko jej oczu.Lwica rządna krwi,zdziwiła się trochę..jednak nie dała tego po sobie poznać.Nie mogłam jej wybaczyć dalej,tego uderzenia.Dalej miałam trochę krwi,na nosie.
-Gratuluję synka,-uśmiechnęłam się,na co ta się skrzywiła.Nie wiedziałam,o co chodzi? U lwic,wybuchła fala szeptów.
-To takie śmieszne,-warknęła,-przyszłaś tu się,że mnie naśmiewać?!
-Nie! O co ci chodzi? Ja tylko gratulowałam...
-To nie jest syn,tylko głupia córka!!
Bardzo się zdziwiłam,a równocześnie zirytowałam.Niby lwica,ma być głupia.Dlaczego? Bo zwykle są słabsze od lwów? Aha..czyli dlatego Mwzo się nie przejął.No cóż..teraz już wiem,że Jua nie ma serca.
Miałam kamienną minę,nie okazywałam żadnych emocji.W końcu jednak,odezwałam się.
-A więc gratuluję córeczki.Jest piękna,-uśmiechnęłam się do małej,-jak ją nazwiesz?
-Yyy,-zmieszała się trochę,-nazwę ją Disi
-Nawet ładnie,-powiedziałam,-czyli ja pójdę na polowanie,na pewno musisz odpocząć
Wystawiła szeroko oczy,a jej szczęka opadła.Widać,była zdziwiona takim obrotem spraw.Spokojnie..ja tylko lituję się nad Disi,nie nad Juą.
-Dobrze..-powiedziała cicho
Nie trzeba było drugi raz powtarzać,poszłam na polowanie.
***
Skradałam się cicho do celu,bez szelestnie.Kiedy byłam już dość blisko,skoczyłam.Wbiłam się w jej szyję i po chwili zebra była martwa.Prysła krew.Złapałam ją za nogę i zaczęłam ciągnąć ku Ziemi Wyrzutków.

Narrator
Kovu stał na szczycie lwiej skały.Widział polowanie Siri,lecz jej samej nie widział wyraźnie.Uśmiechnął się szyderczo i zaczął schodzić.W jaskini,leżały lwice,a w klatce spał Zazu.Jeden ryk wystarczył,by wszyscy stanęli na nogi.
-Na polowanie,już!!-zwrócił się do lwic,które jak na zawołanie,ruszyły na sawanne.Król został sam z majordamusem.Usiadł na podwyżu i ziewnął potężnie.
-Co tam porabiasz ptaszku?-zadrwił
-A co mogę robić w tej klatce,-odpowiedział
-Wiesz za dużo,nie mogę cię wypuścić,-udawał zatroskanego.Majordamus nic nie odpowiedział,wrócił do swoich zajęć.Kovu uśmiechnął się ponownie.Uwielbiał taki styl życia.On był najważniejszy,a nie jak dawniej...kiedy żył jeszcze Simba.Był pewien,że jego matka,byłaby z niego dumna.Myślał też,jakby tu uciszyć Zazu,żeby nie wygadał tajemnicy chowanej przez wieki.Miał także nadzieję,że hieny dobiły Rafikiego.No cóż...został mu jeszcze jeden problem.Jego ,,ukochana" córeczka.
Zeskoczył z skały i także ruszył na sawanne.Podobnie zrobił złoty lew o czarnej grzywie.Także,ruszył na sawanne.Ale ten,miał inny cel podróży....
--------------------------------------------------------
Ten rozdział dedykuję Igrid której udało się przewidzieć bieg wydarzeń :)
Mam nadzieję,że rozdział się podobał.Macie już swojego ulubieńca?
1.Myślicie,że Siri powinna powiedzieć wszystko Lisie?
2.Jak myślicie,co Siri zamierza zrobić po tym,jak dowiedziała się prawdy?
3.Co planuję Kovu?
*pozdrawiam*

#6

...I nie myliłam się.Kiedy tak szłam,zauważyłam cień.Było już jednak za późno,żeby się odwrócić.Dostałam,potężną łapą w głowę.Czułam,że krwawie.Udało mi się jednak,spojrzeć na mojego oprawce.
Jego czerwone niemal krwiste oczy,wpatrywały się we mnie z nienawiścią.Jego oko na którym pojawiła się pierwsza skaza,podobna do tej w sercu,mrugała bez opamiętania.Łapa za łapą,coraz dalej od niego a jednak coraz bliżej.Ślepy zaułek to chyba nienajlepsze w tej sytuacji,zwłaszcza jak lew zbliża się do ciebie bardziej i bardziej.W końcu stanął przede mną i posłał ten swój uśmiech,podobny do tego szaleńca.Jego łapa uniosła się do góry,wystawił pazury i był gotowy zadać pierwszy cios.Zamknęłam oczy i czekałam na wyrok śmierci.Czułam,dotyk pazurów na moim ciele.Rozdzielało mnie od środka.Poczułam mocny ból,który po chwili minął i został zniszczony przez ryk.Otworzyłam oczy i zobaczyłam to,czego zobaczyć nie powinnam......albo,bym się nigdy nie domyśliła.Mwzo-ten lew,który zawsze był wredny...teraz,walczył w mojej obronie.

Dwa lwy,drapały się i gryzły.Lała się krew.W końcu,to Mwzo,pokonał obcego.Przegryzł mu tętnicę,tym samym go zabijając.Kopnął jego nieżywe ciało i zbliżył się do mnie.Cofnęłam się,tym samym syknęłam z bólu.Strasznie bolało mnie ciało,nie wiedziałam,czy wrócę o własnych siłach.Nie chciałam jednak łaski.Mimo wszystko,byłam mu wdzięczna,za uratowanie życia...chociaż,czy śmierć nie była by lepsza?
-Siri,nic ci nie jest?
-Nic,-skłamałam,-dzięki za ratunek
-Przecież,nie mogę pozwolić,żeby zginęła có...cudowna lwica,-(zmienił temat) Spojrzałam na niego i próbowałam,wymusić uśmiech.Lew widać,chciał już odejść,ale nie mógł.Zbliżył się do mnie i przysiadł obok.
-Wiesz Siri,nie wszystko jest takie jak ci się wydaję..
-To znaczy,-usiadłam na przeciw króla wyrzutków
-Może...zacznę od początku:
Pierwszym królem,który postawił łapę na tym pustkowiu,był Kwanza*.Zamieszkał tu,będąc wygnanym przez brata.Nie załamał się.Stworzył wielkie imperium,Złą Ziemię.Byli silniejsi i sprytniejsi,niż lwioziemcy...a jednak,przegrali ostatnią bitwę.Kwanza,się nie podał.Był uparty,oraz dążył do celu.Dzięki niemu,granice wzrosły.Po jego śmierci,na tronie,zasiadł jego syn,a później wnuk i prawnuk..każdy z nich,był gotów do poświęceń.Jego praprawnuk,Ahadi...ożenił się z Uru-królową Lwiej Ziemi.Issaka,jego brat-został władcą Złej Ziemi.Miał wielki spryt,którym podążało wiele pokoleń.
Po tym jak Kovu i Kiara..połączyli stada,a Zira zginęła....Zła Ziemia,stała się zapomniana.Z czasem,zyskała miano Ziemi Wyrzutków....Wielu do niej wróciło,wielu zginęło! 
Kiedy zostałem królem,przysiągłem,że pójdę śladem moich przodków.Nie płakałem,kiedy bawół zranił mi oko,tym samym je tracąc.Ponadto byłem z tego dumny! Wygrałem wiele bitew,kiedy ty zaledwie uczyłaś się mówić.Dalej jednak,byłem wyrzutkiem z jedną łapą.A co do łapy,wiesz jak ją straciłem? Podczas starcia z....Kovu.Oderwał mi ją,żebym nie mógł być potężny.Czy mu się udało...sam nie wiem.Ogień we mnie pomału gaśnie,a mój świat pokrywa ciemność...

Nie wiedziałam,co o tym myśleć.Po raz pierwszy,poznałam historię swojej ziemi.Mwzo po tym,odszedł.Stałam dalej zdziwiona i zastanawiałam się czemu,mi to powiedział.Powróciła scena z wodopoju,scena walki z nim i jego rozmowy z Kovu.Ten świat,jest pełen tajemnic....a największe,czekają by je odkryć.

Tę noc,spędziłam tutaj.Nazajutrz,postanowiłam wrócić do stada.Szłam jednak powoli,bez szmeru.Słońce,dopiero zaczęło wschodzić.Jego powietrze,było takie czystę-przyjemne.Wiatr,opromieniający sawanne pola,czochrał moją futro.Przestał.Dotarłam do granicy.Moje dalej bolące ciało,przeszyła fala mrozu.Uniosłam dumnie głowę,a łapą wytarłam krew.Postawiłam jedną łapę do przodu,i szybko ją cofnęłam.Słyszałam stłumione odgłosy walki,niedaleko.Po chwili namysłu,ruszyłam w tamtym kierunku.
W oddali,zobaczyłam znajomą sylwetkę.Przyspieszyłam,kiedy zorientowałam się,że to Rafiki stoi,otoczony przez hieny.Wymachiwał swoją laską,próbując się bronić.Tracił jednak siły,kiedy padlinożercy,je zyskiwali.
Zobaczyłam jak upada,a następnie..skacze na niego jedna hiena.Mimo ogromnej fali bólu,przeszywającej me ciało,rzuciłam się na nią.Walnęłam w policzek i kopnęłam jej brzuch.Rzuciłam się na kolejną,przygniatając ją do ziemi.Drapnęłam ją i ugryzłam jej ucho.Przyszła pora na kolejną.Ta jednak zrezygnowana,uciekła,a za nią cała sfora.Ryknęłam w ślad za nimi,i podeszłam do szamana.Ciężko mu się oddychało,być cały poturbowany.Patrzył na mnie,a ja na niego.Zaszkliły mi się oczy,pierwsze łzy spłynęły,po moich policzkach.Położyłam głowę na jego ciele,łkając.To nie może się tak skończyć,nie teraz,nie w tym momencie!! Teraz już głośniej płakałam.Kiedy poczułam rękę na tyłach mojej głowy,lekko się uspokoiłam.Spojrzałam na mandryla,uśmiechającego się do mnie resztkami sił.
-Ja umieram,Siri....

*Pierwszy

#5

Lwy były coraz bliżej.Cały czas szłam do tyłu.Miałam szczęście,że nie widzieli mnie pod osłoną nocy.Miałam jednak zapach i to on,miał mnie za parę minut zdradzić.A jednak nie. Kovu widocznie uznał,że to była tylko mysz,bo już za chwilę wrócił do rozmowy z Mwzo.Odetchnęłam z ulgą i w szybkim tempie,wróciłam na Ziemię Wyrzutków.Cały czas,miałam jednak przed oczami ich obraz i słowa które mówili,a między innymi,że Kovu ma córkę.Ta informacja,bardzo mnie cieszyła.Mimo iż byłam z Ziemi Wyrzutków,wiedziałam jak się sprawy mają na Lwiej.Może jego córka,nie jest okrutna,może ona odmieni nas los.Jednak próżne me nadzieję,przecież wychowuję się na Ziemi Wyrzutków,a tutaj rzadko kto jest miły.
Popatrzyłam na daleką skałę.Nic nie odczuwałam,nic nie mówiłam,po prostu na nią patrzyłam.

Gryzienie ucho,to najlepszy sposób na pobudkę,który zastosowała Lisa.Wstałam w trimigach i z oburzeniem spojrzałam na nią.Wysłała mi tępy uśmiech i pokazała ogonem,że chce wyjść z jaskini.Od niechcenia,poszłam za nią.Udałyśmy się nad wodopój.Ponieważ jeszcze nie nadszedł świt,nikogo tam nie było.Napiłyśmy się więc wody w spokoju.Postanowiłyśmy skorzystać z okazji i coś upolować.Akurat niedaleko pasła się antylopa.We dwie,miałyśmy większe szanse na sukces.Zaczęłyśmy się skradać,cicho i bezszelestnie.Nigdy nie byłam dobra w polowaniu,ciekawe po kim to mam? Szłam więc u boku Lisy i naśladowałam każdy jej ruch.Łapy musiały przylegać do ziemi.Pazury wystawione,kły obnażone. Kiedy lwica skoczyła na zwierzę,zrobiłam to samo,ostatecznie je zabijając.Zabrałyśmy się do jedzenie.To może była nasza ostatnia szansa,żeby mieć pełne brzuchy.W końcu wszystko,oddawałyśmy przywódcy lub Jua. Po paru minutach,po zwierzynie..pozostały tylko kości.Poczułam zapach króla Kovu.Moją towarzyszkę ogarneła panika.Zabrałyśmy się do ucieczki,żeby szybko znaleźć się na naszej ziemi.Wiedziałam jednak,że zdążył ujrzeć dwie lwice,na jego ziemi.

Nikt nie zauważył naszej nie obecności.Zabrałyśmy się od razu do wykopywania kości.Trzeba było grać pozory,że dalej jest się głodnym.Było mi żal,innych lwic.Ale co zrobić? Rozejrzałam się po naszej ziemi.Jak zawsze,nie było śladu żadnego lwiątka.Lwice wykopywały kości,lub gryzły korzenie.Jua leżała na jednej że skał i wydawała polecenia lwicą.Mwzo,robił to co zawsze.NIC.Siedział tylko i patrzył w dal.Pewnie zastanawiał się nad tym,co powiedział mu Kovu.Nigdy bym nie sądziła,że ten przywódca,Mwzo.Co zawsze honor,stawiał na równie wszystkiemu,będzie w stanie zabić błękitną krew.Okey,rozumiem,że jak się później okazało,moi bracia zginęli z jego łap.Potrafiłam mu wybaczyć.Mimo to,w moim sercu..pozostała jakaś dziwna rana.Dlaczego ich zabił? Z tego,co wiem,były to dzieci nie tylko Rosy,ale i jego wroga.Moja opiekunka z tego co powiedziała mi Maro-jedna z partnerek Mwzo,przyjaciółka Rosy...podobno była zdrajczynią.Chciała uciec,razem że mną.Nie czułam,że Rosa..chciałaby kogoś zabić.Chciała tylko dobra synów.Szkoda,że to się tak potoczyło.

Wpatrywałam się dalej w lwa.Kolejne rany,ozdobiły jego ciało.Jego brązowa grzywa,powiewała na wietrze.Wzrok miał dalej nieobecny.Ku mojemu zdziwieniu,podniusł się.Warknął na lewicę,stojące na drodze..którą chciał przejść.Wdrapał się na skałę,z której często ogłaszał jakieś komunikaty.Z jego krtani,wydobył się potężny ryk.Sprawił on,że wszyscy,znaleźli się u podnuża jego łap.Nawet Jua,była obecna.Wśród zebranych,panowała cisza.Nikt nie śmiał się odezwać.Mwzo widząc to wszystko,wypiął dumnie klatek.Spojrzał na wszystkich i grobowym tonem..powiedział:
-Nudzi mi się i dlatego,mam ochotę z kimś powalczyć.Ci..którzy zmieżą się że mną i wygrają...mają prawo rządach,ode mnie..wielkiego władcy,wszystkiego a ja ich prośbę społnię.

Kolejka się ustawiła.Każdy,chciał wziąść udział w walcze,albo ją obserwować.Po dłuuugich namowach Lisy,zgodziłam się,wziąść udział.Nie długo miałam się z nim zmierzyć.Do moich uszu,docierały odgłosy walki.Połowa zebranych,przegrywała i wracała do jaskini z pochyloną głową.W końcu,przyszła moja kolej.Stanęła przed lwem.Zmierzył mnie wzrokiem i prychnął cicho.Warknęłam i wystawiłam pazury.Podobnie zrobił on.Odkrążyliśmy siebie,by w końcu zaatakować.

Poczułam uderzenie w twarz,ale mimo to się nie podałam.Każdy cios dodałam mi tylko sił.Zrobiłam unik i ugryzłam lwa w szyję.Syknął i uderzył mnie w brzuch.Powtórzyłam gest,po czym rzuciłam sie na niego.Chwilę się szarpaliśmy,w końcu to ja..wylądowałam na górze.Przygniotłam go do ziemi,uśmiechnął się tylko szyderczo.Udało mu się mnie rzucić z siebie.Tłum zebranych zamarł,kiedy uderzył mnie w twarz.Teraz warknęł jeszcze groźniej.Zwykła niewinna walka,zmieniła się w pojedynek na śmierć i życie.Walnęłam lwa z całej siły i na niego skoczyłam.Ugryzłam go w szyję i zeskoczyłam,by wymierzyć cios w policzek lwu.Nie dał za wygraną.Także się na mnie rzucił.Szarpaliśmy się jeszcze trochę,kiedy lew nagle oddemnie odszkoczył.Patrzył na mnie ze strachem.Pierwszy raz go takiego widziała.Pobiegł gdzieś,tak że,straciłam go z oczu.

Mwzo
Pozostałe lwice,pokonałem szybko,z tą całą Siri,miałem problem.Walczyliśmy zaciekle,gryząc się i drapiąc.Kiedy rzuciłem się na nią,myślałem...że już wygrałem.Ale w tedy,zamiast niej,zobaczyłem Kiarę.Wszędzie bym rozpoznał te jej czerwonobrązowe oczy i miły uśmiech.W końcu,dawniej się przyjaźniliśmy.Kiedy ją dostrzegłem,zamiast Siri....nie wiem,co we mnie wstąpiło.Opanował mnie strach,uciekłem.Wiem,że się upokorzyłem,ale muszę o tym powiedzieć Kovu,jak najszybciej.Ciągle nie wiem,czy to dobre wyjście,ale kazał mi powiedzieć,jeśli znajdę jego córkę.A właśnie,ją znalazłem! Kto by pomyślał,że taka piękna lwica,będzie córką tego...-nie dane mi było skończyć,bo znalazłem się już na granicy.Przyspieszyłem kroku,a będąc pod lwią skałą...zatrzymałem się.Kazałem jakiejś lwicy,pójść po króla.Przeraził mnie jej stan.Była cała pogryziona i wychudzona,ale w pośpiechu poszła po lwa.Dość szybko się pojawił.Ustawił się w pozycji bojowej i groźnie zawarczał.Nic dziwnego,w końcu zabronił mi tu przychodzić.Nie miałem jednak wyboru.
-Kovu,weź się uspokój.Przyniosłem ci pewną informację!
-Nie mogłeś,poczekać z nią do nocy!-warknął chłodnym tonem
-To ja tutaj,uciekam z pola walki,a nie ty...więc,zamknij pysk,co?
-Coś ty powiedział!!?
-Cicho!-uniosłem się,-posłuchaj,wiem kim jest twoja córka...
Wystawił zęby i wskoczył na mnie.Przygniótł mnie do ziemi,a pazury wbił mocno,w moją klatę.Syknąłem.
-Kim ona jest?
-Jak myślisz matole! To ta Siri,o której ci mówiłem.Sierota,o za dobrym sercu!
-A tak,-szedł że mnie,-gdzie ją mogę znaleźć?
Kiwnąłem głową na znak,że nie wiem.W tedy,uniósł się jego potężny ryk.Jak na zawołanie,za nim pojawił się lew.
-Masz znaleźć tą całą Siri,wiesz jak wygląda? I ZABIĆ!!
Lew kiwnął głową i pobiegł przed siebie.Ostatnie zdanie mnie zmroziło.Jak to zabić? Patrzyłem w ślad za lwem,domyśliłem się co mam zrobić...

Siri
Szłam pod osłoną nocy.Musiałam ochłonąć,po wszystkich dzisiejszych emocjach.Dotknęłam,mój czerwony policzek.Pamiętam,jak mocno mnie bolał,kiedy to po ucieczce Mwzo,Jua mnie uderzyła.Nie wiem czemu,po prostu to zrobiła.Nie płakałam,nie krzyknęłam na nią,nie oddałam jej.Po prostu,poszłam na nocny spacer.
Przeszłam już sporą drogę.Cały czas,zdawało mi się,że ktoś za mną idzie...i się nie myliłam.

#4

Tego dnia nic się nie działo.Na Ziemi wyrzutków,zapanowała susza.Zaczęło ubywać wody,nie mówiąc już o braku jedzenia.Większość jego była przekazywana Jua.Pewnie się zastanawiacie,czemu? Brązowa od pewnego czasu oczekiwała potomstwa.Tym samym stała się jedyną partnerką Mwzo.Codziennie chodziła do medyczki i odpoczywała,a nas posyłala na poszukiwania jedzenia.Lwice z Lwiej Ziemi,częściej przebywały na sawannie,tym samym ograniczały nam dostęp do pożywienia.Musieliśmy szukać myszy,a i tak większość oddawaliśmy Jua.Chodziłam z pustym brzuchem,tak jak większość lwic.Nie oczekiwałyśmy cudu,tylko litości z strony lwicy.Przyszła matka,stała się również drażliwa i jeszcze wredniejsza.Wolałam,trzymać się od niej z daleka.Większość mojego czasu,poświęcałam mojej przyjaciółce.Tylko ona,wiedziała o moich dziwnych snach.Pocieszała mnie tym,że to jest tylko przypadek,ale coraz mniej wierzyłam w to,że nie są przypadkowe.Zwłaszcza,o tym lwie,lwicy i Kovu.Krew była taka realistyczna,a oni tacy prawdziwi.Już nie wiedziałam,co mam robić.Postanowiłam,przejść się na spacer.Był jeden problem,dzisiaj Mwzo zabronił wychodzić.Musiałam,coś wymyślić.W końcu,zdecydowałam się uciec,kiedy nikt nie będzie patrzył.Okazja,nadarzyła się trochę później.Udało mi się,uniknąć wzroku lwic i przejść pół trasy.Kiedy,na mojej drodze stanęła Jua.Spojrzała na mnie,jadowitymi oczami.
-A gdzie,to się panienka wybiera?
-Ja...ja idę na polowanie
-Kłamiesz!-podniosła głos,-przecież wiem,że niedawno byłaś z lwicami na łowach!
-No tak,ale...zawsze...warto...pójść drugi raz,-próbowałam wymusić uśmiech.Spojrzała na mnie podejrzliwie,odwróciła wzrok i już myślałam,że odchodzi,kiedy nagle się odwróciła, i z całej siły,walnęła mnie w nos.Poleciała krew,strasznie bolał.

Panie i Panowie,po raz pierwszy na tym blogu,mamy obrazek xd

Złapałam się za niego,a oczy mi się zaszkliły.Spojrzałam na nią,stała wściekła obok.ONA WŚCIEKŁA?! TO CHYBA JA,POWINNAM BYĆ WŚCIEKŁA! Z NOSA LECI,MI PRZEZ NIĄ KREW!!-krzyczałam w myślał.Już chciałam,słowa tam wypowiedziane,przelać na lwice,kiedy ta...jakby nigdy nic,odeszła.

Ogarnęła mnie wściekłość.CO ONA SOBIE WYOBRAŻA! Chciałam wyładować gniew,i wyleczyć nos.Zaczęłam biec w kierunku lwiej skały.

Wielką atrakcją dla zwierząt,był widok biegnącego wyrzutka.Ominęłam zręcznie zwierzęta,by w końcu,zatrzymać się przy wodopoju.Nie mogłam oddychać,musiałam się opanować.Spojrzałam w wodę,że smutkiem.Do czego,to wszystko doprowadziło.Przetarłam łapą swój nos,następnie zanurzając go w wodzie.Kiedy wynurzyłam moją twarz,spostrzegłam coś dziwnego.Jedną cześć mojej twarzy,zajęła kremowa lwica.Miała czerwone oczy i się do mnie uśmiechała.Wychyliłam się bardziej,by ją uważnie zauważyć.Próbowałam ją rozpoznać.....z kąt ja ją znałam?

Odezwała się do mnie,ciepłym głosem:
Nie pozwól,by twe serce..stało się ciemne
Nie pozwól,by przepadł ród twej krwi
Nie pozwól,by popadł w zapomnienie
Nie pozwól....Siri!
(zniknęła)

Analizowałam,to co mi powiedziała.O co chodziło? Kim była? Już ją kiedyś widziałam...jest zapomniana,ukryta w pamięci.Spojrzałam w dal.Wydawało mi się,że coś tam widzę,i się nie myliłam.W oddali,zauważyłam sylwetkę Mwzo.Ciekawość,wzięła górę.Poszłam cicho w jego stronę.Szybko go dogoniłam i po chwili,ukryłam się pod osłoną nocy.Miałam nadzieję,że mnie nie zauważą.Przykucnęłam.Koło Mwzo...stał Kovu.O czymś rozmawiali,a właściwie się kłócili.Dotarły do mnie,tylko ułamki ich rozmowy.
Kovu:A więc,ona żyję!
[...]
Mwzo:I co z tym zrobimy?
Kovu:Daj mi pomyśleć!
[...]
Mwzo:Twoja córka żyję i do tego..jest na mojej ziemi!
Kovu:Przecież ona mi zabierze tron!

Nie mogłam ich już słuchać,zaczęłam się cofać.Szłam do tyłu,gdy nagle...rozległ się trzask gałęzi.Wydałam się! PO usłyszeniu hałasu,ucichli i zaczęli się do mnie zbliżać.Byłam w potrzasku...

W końcu,skończyłam #4 (brawa!!) Przepraszam,za jakość notki,ale obiecuję,że następny rozdział będzie lepszy.Ten rozdział,bardzo długo pisałam i dalej nie wiem,czy mi się udał.Sami zadecydujcie i napiszcie koma (może być nawet *).Pa :)
Nie długo pokaże się kolejny rozdział,przygód naszej Siri. Podejrzewacie,co się dalej wydarzy...?

*Pewnie już większość was,domyśla się kim jest duchowy przewodnik Siri?